Σύγχρονες Πολιτικές για την Αύξηση της Ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας
Το γεγονός ότι η ελληνική ανταγωνιστικότητα βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα δεν νομίζω ότι αμφισβητείται πλέον από κανένα, ούτε και από την ίδια την Κυβέρνηση. Γι αυτό θα ήταν ίσως περιττό να αναφερθούν οι εκθέσεις οργανισμών ή διεθνών ινστιτούτων που κατατάσσουν την ελληνική οικονομία στις χαμηλότερες θέσεις λίγο πιο πάνω από κάποιες χώρες της Αφρικής. Εκτός όμως από τους συνολικούς δείκτες τα αποτελέσματα της μικρής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών προϊόντων απεικονίζονται στην ελλειμματικότητα του εξωτερικού ισοζυγίου. Το εμπορικό έλλειμμα της τάξεως του 6,5% του ΑΕΠ που παρουσίασε η ελληνική οικονομία το 2002 μπορεί να συγκριθεί μόνο με χώρες της Λατινικής Αμερικής. Η πρόσφατη έκθεση του περιοδικού Εconomist για την μακροοικονομική διαχείριση της τελευταίας εικοσαετίας αλλά και για την αποτελεσματικότητα της διαχείρισης των Κοινοτικών πόρων έρχεται να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά τους προβληματισμούς για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Η χώρα που για πολλά χρόνια, (δεκαετίες 50,60 και 70) επετύγχανε του υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη και στον ΟΟΣΑ σήμερα κατάντησε να αποτελεί το παράδειγμα προς αποφυγή.
θα ήταν ίσως χρήσιμο να διευκρινισθεί ότι η ανταγωνιστικότητα είναι συνδεδεμένη με την παραγωγικότητα της οικονομίας και τις ανταγωνιστικές τιμές ιδιαίτερα μετά την ένταξη της ελληνικής οικονομίας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση και την απώλεια της δυνατότητας υποτίμησης της δραχμής. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και μια ποιοτική διάσταση της ανταγωνιστικότητας αυτή που σχετίζεται με την διαφοροποίηση των προϊόντων και το υψηλό ποσοστό της ενσωματωμένης τεχνολογίας στο τελικό προϊόν. Επομένως η συζήτηση για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας μετατοπίζεται στη συζήτηση για την αύξηση της παραγωγικότητας και του εκσυγχρονισμού του παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας.
Ένα δεύτερο σκέλος της ανταγωνιστικότητας συνδέεται με τις Ξένες Άμεσες Επενδύσεις (ΞΑΕ). Η πορεία των Ξένων Άμεσων Επενδύσεων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα αλλά και οι αρνητικές συνέπειες από την διαρκώς μειούμενη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έχουν προκαλέσει έντονο προβληματισμό, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι οι υφιστάμενες εισροές ΞΑΕ στην Ελλάδα βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο. Δεδομένης της θετικής συνεισφοράς των ΞΑΕ στην απασχόληση στην μεταφορά τεχνολογίας αλλά και γενικότερα των πολλαπλασιαστικών επιπτώσεων στην οικονομική δραστηριότητα πρέπει να υπάρξει μια πολιτική προσέλκυσης εξειδικευμένων κατηγοριών επενδύσεων αναλόγων με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που προσφέρει η ελληνική οικονομία. Σίγουρα μεταξύ αυτών των πλεονεκτημάτων δεν είναι το φθηνό εργατικό δυναμικό άρα πιθανότητες επιτυχίας έχει η πολιτική η οποία επικεντρώνεται στις Ξ.Α. Ε. οι οποίες ενσωματώνουν υψηλά ποσοστά Ε&Α ή σε επενδύσεις του τραπεζικού και του χρηματοοικονομικού τομέα.
Συμπερασματικά μια πολιτική δυο αξόνων η οποία θα αποσκοπεί αφενός στην βελτίωση της παραγωγικότητας και αφετέρου στην αύξηση των ΞΑΕ μπορεί να συμβάλλει στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
