ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ
ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
ΒΟΥΛΕΥΤΗ Ν.Δ. Ν. ΣΕΡΡΩΝ
Ομιλία του Βουλευτή Σερρών κ. Θεόφιλου Λεονταρίδη στο Νομοσχέδιο· “Σύσταση Σώματος Επιθεώρησης των Καταστημάτων Κράτησης που περιλαμβάνει και τα άρθρα για την απαγόρευση των Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων στην διαδικασία των δικών
Για την επιτάχυνση των διαδικασιών κατασκευής νέων σωφρονιστικών καταστημάτων (Φυλακών) ένα εκ των οποίων θα κατασκευαστεί στο Νομό Σερρών, μίλησε ο Βουλευτής κ. Θεόφιλος Λεονταρίδης στη Βουλή, στο Νομοσχέδιο γιο τη “Σύσταση Σώματος Επιθεώρησης των Καταστημάτων Κράτησης”,
“Καθυστερείτε χαρακτηριστικά”, τόνισε ο Βουλευτής κ. Θεόφιλος Λεονταρίδης, “στη διαδικασία εξέτασης της καταλληλότητας των περιοχών για να κατασκευαστούν σύντομα οι νέες σύγχρονες φυλακές στο νομό Σερρών ενώ σήμερα στα υπάρχοντα σωφρονιστικά καταστήματα σε όλη τη χώρα, οι συνθήκες είναι, κατά γενική ομολογία, άθλιες.
Η σύσταση τώρα του Σώματος Επιθεώρησης και Ελέγχου των Καταστημάτων Κράτησης αποτυπώνει την παταγώδη αποτυχία της Κυβέρνησης όσον αφορά τη διασφάλιση των συνθηκών κράτησης και ασφάλειας στις φυλακές και υπονομεύει το θεσμό των εισαγγελέων. Επίσης, αποτελεί ομολογία της Κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την κατάσταση της διαφθοράς με τα υπάρχοντα σήμερα όργανα.
Εννέα στους δέκα Έλληνες πιστεύουν ότι υπάρχει διαφθορά στις δημόσιες υπηρεσίες, κοινώς “λάδωμα”, “φακελάκι” ή “γρηγορόσημο”, όπως το αποκάλεσε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Στα παραπάνω παραπέμπει η ιχνογράφηση του χάρτη της διαφθοράς σε όλο το δημόσιο τομέα, με δεκαπέντε εστίες χρηματισμού και πενήντα θεματολογίες συναλλαγής, που έχει ομολογήσει και το επίσημο κράτος. Η Πολιτεία φυσικά δεν είναι αθώα διότι θα μπορούσε όχι να θεσπίζει κάθε λίγο και λιγάκι ελεγκτικούς μηχανισμούς, αλλά και να έχει θέσει τα όρια και τις προϋποθέσεις μέσα στις οποίες υπηρετούν και διαφυλάττουν τους νόμους οι κρατικοί λειτουργοί και φυσικά να έχει διαπαιδαγωγήσει τους πολίτες, ώστε να ξέρουν και να διεκδικούν τα δικαιώματα τους.
Με δεδομένη λοιπόν την ακτινογραφία της διαφθοράς, θα μπορούσε το έγκλημα να έχει και τιμωρία. Επιθεωρήσεις ψηφίζουμε συνέχεια τον τελευταίο καιρό. Πρότινος ψηφίσαμε το Σώμα Επιθεώρησης Δημόσιας Διοίκησης, τους Επιθεωρητές του Υπουργείου Εξωτερικών κ.λ.π. Πληθώρα ελεγκτικών μηχανισμών, αλλά αποτέλεσμα μηδέν.
Όσον αφορά τώρα την ολική ή μερική μετάδοση από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο δίκης ενώπιον ποινικού, πολιτικού ή διοικητικού δικαστηρίου, πιστεύω ότι η επιταγή της δημοσιότητας των δικαστικών συνεδριάσεων εξασφαλίζει τη διαφάνεια της διαδικασίας και τη δυνατότητα κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου του τρόπου απονομής της ποινικής κυρίως δικαιοσύνης, εντείνοντας ταυτόχρονα το αίσθημα ευθύνης των δικαστών.
Η δημοσιότητα επιβάλλεται οπό το Σύνταγμα όσο αυτή είναι αναγκαία για την επίτευξη των στόχων αυτών. Συνεπώς, η δημοσιότητα αυτή είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη στο μέτρο που υπηρετεί αυτούς τους σκοπούς. Αν ο νομοθέτης επιθυμούσε επιπλέον δημοσιότητα θα το επέβαλε δια του Συντάγματος. Πιστεύω ότι ο σκοπός της δημοσιότητας επιτυγχάνεται με τη δυνατότητα του κοινού να παρακολουθήσει τη δίκη και ως κοινό πρέπει να αντιμετωπίζεται και ο δημοσιογράφος, τη στιγμή που Βεν θεσπίζεται δια του Συντάγματος ατομικό δικαίωμα του κάθε πολίτη να παρακολουθήσει τη δίκη
Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι η τηλεόραση δείχνει ακριβώς ό,τι συμβαίνει χωρίς καμία παραποίηση, Η σκηνοθετική παρέμβαση έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει τη δίκη σε θεατρική παράσταση και σε καμία περίπτωση δεν έχει τη δυνατότητα ο Πρόεδρος του δικαστηρίου να παρέμβει και να επαναφέρει την τάξη, τη στιγμή που δεν μπορεί να παρακολουθεί ταυτόχρονα τη διεξαγωγή της δίκης και την παρουσίαση της από την τηλεόραση.
Σκοπός της τηλεόρασης -και κυρίως της ιδιωτικής- είναι το κέρδος, ώρα αναπόφευκτο είναι να μεταβληθεί μια δίκη σε σόου για τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, γιο την αποκλειστική είδηση και τον εντυπωσιασμό αδιαφορώντας για την προσβολή των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων.
Οι τηλεοπτικές κάμερες δεν αρκούνται στην αυτούσια μεταφορά της συνεδρίασης πάνω στις τηλεοπτικές οθόνες και μεγεθύνοντας ή σμικρύνοντας, τέμνοντας ή επικεντρώνοντας ή μεταβάλλοντας με το δικό τους ρυθμό το σημείο και τη γωνία λήψης ανασυνθέτουν επιλεκτικά μία νέα -συχνά παραμορφωτική- διαδικασία,
Με την ευκαιρία της δίκης σκηνοθετούν ένα οπτικοακουστικό θέαμα, που δεν αποτελεί ακριβή μετάδοση κι επομένως περαιτέρω δημοσιότητα της συνεδρίασης, αλλά εμπορευματοποίηση της, Η ακροαματικότητα αυξάνει και οι διακοπές αξιοποιούνται με διαφημίσεις. Ένα τέτοιο θέαμα δεν επεκτείνει τη δημοσιότητα των συνεδριάσεων, αλλά μάλλον την ανταγωνίζεται, αφού διασκευάζει καταλλήλως τη συνεδρίαση και υποκαθιστά το ακροατήριο.
Επιπλέον, το τηλεοπτικό θέαμα δίνει λαβή σε προσωπική ή και επαγγελματική προβολή των συντελεστών της δίκης, καλλιεργεί την οξύτητα και τις αντιθέσεις μεταξύ των παραγόντων της, καθιστά τους μάρτυρες διστακτικούς ή και θρασείς επενεργώντας έτσι παραμορφωτικά στη διαδικασία και επιμηκύνοντας τη διάρκεια της. Εάν η δίκη αναμεταδιδόμενη από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση λάβει μια μη ελεγχόμενη δημοσιότητα, ο δικαστής φοβούμενος την άσκηση κακόπιστης κριτικής από την κοινή γνώμη δεν αποκλείεται -παύοντας να είναι αυστηρά αμερόληπτος- να αναμείξει μη ουσιαστικά κριτήρια για την έκδοση της αποφάσεως του με αποτέλεσμα να προβεί σε μια μη δίκαιη επίλυση της διαφοράς,
Η μετάδοση της δίκης με ραδιοτηλεοπτικά μέσα θίγει κυρίως τη δικαστική ανεξαρτησία. Γι’ αυτό το λόγο απαιτείται να οριοθετηθεί η αξίωση ενημέρωσης του κοινού, η οποία υπαγορεύεται από την ανάγκη αποτροπής καταχρηστικής ασκήσεως των ατομικών δικαιωμάτων. Κυρίως τα Μ.Μ.Ε. δημιουργούν ένα γενικότερο παράγοντα επηρεασμού. που θέτει σε κίνδυνο την πεμπτουσία της ποινικής δίκης, δηλαδή την απρόσκοπτη και ανεπηρέαστη προσπάθεια ανακαλύψεως της αλήθειας και απονομής δίκαιης και ανεπίληπτης κρίσεως.
Πέρα από την οδυνηρή -και κάποτε μοιραία- για τον κατηγορούμενο δοκιμασία τις ακροαματικής διαδικασίας, η διεξαγωγή της δίκης υπό το κράτος συχνά φορτιζόμενης -από προσωπικές αντιπαλότητες, οικογενειακές βεντέτες ή προληπτικές αντιπαραθέσεις-ατμόσφαιρας μπορεί να διαστρέβλωσε; αποφασιστικά την απολογία των κατηγορουμένων, τις καταθέσεις μαρτύρων και εμπειρογνωμόνων, τις αγορεύσεις εισαγγελέων και συνηγόρων, τελικά δε την ίδια την ετυμηγορία των δικαστών και ιδιαίτερα -όταν υπάρχουν- των λαϊκών δικαστών”.
